22/2/11
Irola Irratiko asanbladaren komunikatua
hitzarmena bertan behera geratu dela. Lokal hauetan Irola Irratia dugu.
Egoera honen berri dugu aurreko astean jasotako gutunen bidez; gutunotan
Bilboko Udalak 14 urtez indarrean egon den hitzarmena deuseztatzen zuela
zioen,euren esanetan hainbat puntu ez betetzeagatik:lokalaren garbitasuna
eta hitzarmena berritzeko axola eza besteak beste. Gutun hauek apelazioak
egiteko 10 eguneko epea geneukala zioten, otsailaren 21ean
astelehena,beteko da epea.
Baikorrak izan ditugu beti barrutiko ordezkariek idatzitako
txostenak;erabakiaren bapatekotasuna eta haien argudio eskasak kontuan
hartuta hitzarmena ez berritzeko xedea faltsua dela deritzogu.
Egoera honetaz kexu gara, lokalak arriskuan daudela ondorioztatzen dugu,
eta hauekin batera ia 25 urte dituen irrati libre honen biziraupena ere
bai. Horregatik Irola Irratiak azpimarratzen du Irratiari eta lokalei
eutsiko diegula, eta horretarako geure esku dagoen guztia egingo dugu
behar den edonorekin bilduz.
Irola Irratia irrati aske, asanbleario eta autokudeatua da,jende askoren
ahaleginari esker eraikia;25 urte hauetan gauza asko egin dira, eta asko
izan dira igaro ditugun une onak eta txarrak, ez dugu gertakizunen zain
besoak gurutzatuta egonean geratzeko asmorik. 2011/2012 denboraldian
emisoraren 25. urtemuga betetzeko asmoa dugu, ospatuko dugu eta zuekin
guztiokin batera beste 25 urte betetzeko asmoa dugu.
Momentuz www.sindominio.net/irola webgunean edo FMaren 107.5aren bitartez
entzun ahal gara.
Informatzen jarrituko dugu
20/2/11
Artistas, Intérpretes y Ejecutantes: Entre putas y Cuentacuentos- JM Alvarez
Los beneficios que se obtengan de la venta se entregarán a los mercenarios cubanos que fueron expatriados a España, esos que al llegar al país se descolgaron exigiendo medios de transporte gratis, hoteles 5 estrellas, comida, trabajo y casi un mayordomo para atender las visitas, sin importarles un pimiento que millones de pobres españoles las pasen canutas para llegar a fin de mes. Esos ex presos son, realmente, insaciables.
16/2/11
La muerte de Victor Jara
(...)
Usted también participa como experto en la Comisión de Derechos Humanos para la exhumación de desaparecidos en Chile por la dictadura. ¿Cómo está siendo la experiencia?
Fui nombrado a través de una comisión internacional como experto; el entonces gobierno de Bachelet había decidido tomarse muy en serio este asunto. Trabajo para la Comisión de Derechos Humanos del Gobierno de Chile. Pude comprobar desde el primer día que las autoridades política y judicial estaban de acuerdo. Esto es muy importante, porque en España no se está dando; la autoridad política quiere hacer cosas, pero la judicial no ve claro su espacio.
¿Qué tipo de tareas realizan?
Son trabajos de carácter pericial; durante la dictadura hacían trampa de manera muy gruesa y ahora estamos revisando toda esa documentación, rehaciendo los informes, porque hay datos de sobra para saber que son lesiones por arma de fuego, que se trata de una muerte violenta de carácter homicida, etc... Ya son cientos los casos que me han tocado, algunos emblemáticos, como el de Víctor Jara.
¿Participó en la reconstrucción de la muerte de Víctor Jara?
Sí. Fue una situación muy emotiva porque yo me acuerdo de Víctor Jara en el año 1973. Durante el golpe militar desapareció inmediatamente. El juez nos llevó al escenario donde lo mataron, en el Estadio de la Universidad de Chile. Trabajamos de una manera muy interesante: el juez te hace trabajar casi a ciegas, él tiene una información que no te exhibe y te pide una opinión sobre cómo ha podido ocurrir...
¿Cómo mataron a Víctor Jara?
Creo con toda certeza que le dan un disparo en la parte posterior de la cabeza, le matan directamente, después de haberle maltratado, seguramente, porque de esto hay algunos testigos en la propia instalación deportiva. Jara había sido detenido en la universidad, donde era profesor, y lo llevan a la instalación deportiva. En cuanto lo identifican, lo separan y lo llevan a los vestuarios, donde se interrogaba y se torturaba a la gente. Los vestuarios están muy cercanos a la pista, a la cancha, donde había otros detenidos. Y había varios espacios, unos más grandes y otros más pequeños, que eran para los árbitros. En uno de esos pequeños es donde estuvo Víctor Jara y, por lo que se sabe por uno de los testigos, contra la pared en un ángulo. Estando en esa posición, en alguno de los momentos, con independencia del mal trato que hubiera recibido, le dan un disparo en la cabeza en la parte posterior, cae desplomado al suelo y luego, en otro escenario, lo ametrallan –tenía más de cincuenta huesos rotos–; de hecho nosotros encontramos algunos proyectiles también en los restos del cadáver, que su mujer tuvo que enterrar casi a escondidas y sola en aquel momento.
¿Hay lecciones en el ejemplo chileno por rescatar la memoria?
Sería bueno que aquí se imitara el recorrido de Chile y de otros lugares de Latinoamérica, donde no valen las impunidades. Quienes fueron torturadores en España el año 70 han pasado a la democracia como si aquello no hubiera existido, pero creo que hay que hacerles un reproche social y público. Se merecen que la autoridad judicial un día vaya a preguntarles algo, aunque se sientan incómodos; no tenemos nosotros el problema, lo tienen ellos. Lo legítimo, lo que refuerza la democracia, sería precisamente interesarse por esos victimarios que tienen nombre y dos apellidos y que están en pleno uso de las facultades para darnos respuesta a algunas de las cosas intolerables que se han dado entre nosotros hasta prácticamente nuestros días. F.M.
14/2/11
Comunicado en respuesta a la cancelacion del concierto de Zartako en Göttingen el 30 de diciembre del 2010
11/2/11
Musikaren patologiak
Patologia hitza asmatu zuten eta sistemak endemikoki gauza guztiei patologiaren bat atera ohi dio. Dena da gaixoa. Garai gaixoak. Musikaren doinuek ez dute, soilik, «zarata» eta soinua ateratzeko balio. Uler daiteke musika entzun gabe? Musika ez bada entzuten ezin da bere betebehar nagusia gorde. Ezin dutenek entzun, gorrek, badute modua musikaren doinuek gorputzari sentiarazten dizkioten efektu edo ondorioak nolakoak diren jakiteko. Zeinu hizkuntzak, gor izan edo ez, komunikazioa bideratzeko balio du, zeinuen bidezko komunikazio tresna aparta da. Harrika euskal talde metalzalearen «Ama» abestia zeinu hizkuntzara ekarri dute gorrekin lanean ari direnek. Hurbilketa handia da, gorrek sentitzeko musika batek transmititzen duena. Musikaren soinu baxuek urdaila kilikatzen dute, eta hor, zeharo nabari daiteke soinuaren efektua eta zirrara. Jolasa eta esperimentua da, baina soinuak transmititzen duen sentsazioetara gorrei eskainitako hurbilpena izango da beti. Bideoa ikus daiteke Youtuben. Musikaren indarrak berak sorrarazten digun poztasun, plazer, pasio, desio, baretasun, berotasun, barru handitze, elkarrekiko laguntasun, ihesbide, jai, dantza, festa eta abarretan du oinarri. Kantuaren indarra kantuak sentiarazten digun horrekiko menderakuntza mailan neurtzen da. Kantua sortzen denean jendea atxikitzeko da. Kantuaren transmisioa orain dela gutxira arte, euskarriak asmatu ziren arte (arbelezko diskoa, biniloa, CDa...), ahozkoa izan da. Kantuak transmititu direnean transmisioak berak zuen garrantzia. Kantu batek soinu euskarririk izan ezean, hara iristeko euskarri idatzira edo partituretara jo beharra dago. Badakigu euskaldunak oso berandu iritsi zirela idatzitako historiara eta lehen euskarazko partitura ez dakit zein den baina 1500etik atzera ez dela joango uste dut. Beraz, zer kantatzen zuten bigarren mendeko euskaldunek? Eta Epikuroren garaiko abestirik ba al da? Izango al zen musikari lanbidea orain dela 2.000 urte? Zer-nolako doinuak izango ziren? Gehien gorde diren abestiak, Eliza dela medio, erlijiosoak izan dira, apaizek zutelako abestien «merkatua» mendean. Kulturaren transmisioren gainean, euskaldunek zer gorde dute? Bizimoduak zeharo aldatu dira eta etengabeko aldaketa da kultura. Baina euskaldunek garrantzitsua den zerbait iraunarazi eta babestu badute, euskara da. Nahiz eta ez jakin ze abesten zuten garai bateko euskaldunek, badakigu orduan ere kantuaren indarra era berean neurtuko zena (kantuak sortzeko poztasuna, plazera...). Kantuek euskarria izan dutenean, objektu bihurtzearekin merkaturatu egin da. Hori al da musikaren patologia?
8/2/11
Extracto de entrevista a Mingo Hernández (Generación 77, NES, Las Terribles…)
4/2/11
Zara - Andoni Tolosa «Morau»
Besteak beste, Keith Moon handi eta histrioniko samarraren erruz dute rock bateriek duten ospea. Rolls Royce bat bota omen zuen behin igerileku batera. Baterian lehergai txikiak jartzearen ohituraren errua omen da Pete Thownsed The Who taldeko beste kide baten belarria hondatu izana, eta abar... Orduz geroztik badakigu, edo hobe esateko sumatzen dugu, normalean, hamaika tramankuluren atzean ezkutatuta dagoen pertsona gehiegikeria zalea eta estremista samarra izango dela. Airean dantzan ikusten ditugun bi eskumutur horien jabea, hoberenera ere, pertsona originala izango dela. Bai New Yorken, bai Pekinen, bai Zegaman.
«Kajari gogor astindu» esaten zion Zarak gure bateria gazte eta teknikoari emanaldiak bukatutakoan. Bateria jotzaile gazte bati eskarmentu handiagoko beste bateria jotzaile batek eman diezaiokeen aholkurik praktikoena, nahiz eta oso akademikoa ez izan. Zara bera ez baita batere akademikoa, ez bateria jotzen, baina bizitzen ere ez. Rockerako, ordea, sena izugarria du, bai entzule gisara, bai jotzaile gisara. Pasioak eta indarrak gehienetan ez baitute zerikusirik teknikarekin. Zarak ez du sekula mikrorik behar izan bere kaxa sonorizatzerakoan, horrelakoak ziren eta bateria «estra gogorrari» ematen zizkion zartadak. Soinu teknikoak haluzinatuta eta erritmoa dantzan.
Ez zen hura, dena dela, harridura aurpegiz begiratzen zion bateriari ematen zion aholku bakarra, nahiz eta bigarren hau, berak hitzen bidez ez aitortu; «Dibertitu zaitezte neska-mutilak...» edota «disfrutatu gabe zertarako musikari izan...» izan daitezke bigarren aholku hori laburtzen zuten ideiak. Eta hori beti eskertuko diogu, ez dakit gure bateria gazteak, baina bai Zararen lagun alprojok. Munduko musika akademia guztietatik kanporatutakoen klub honetako kideok.
Harekin barre egiten dugu, harekin eztabaidatzen dugu, harekin hausnartzen dugu.... harekin asko dibertitzen gara. Estimatzen dugu haren umore maltzurra, baita geu garenean ere haren «biktima». Eta, ahaztu gabe, harekin asko dantzatu izan dugu. Eta ezin dugu imajinatu Zara bateria baten atzean ez bada. Ez flauta batekin, ez sitar batekin, ezta gitarra batekin ere... Bateria jotzera kondenatutako laguna da Zara.
Ez dakit Zarak zer egingo zukeen Keith Moonen Rolls Roycea hartu izan balu. Ez dakit, uste dut azkenean eskuratu duela gidatzeko baimena. Lehen, behintzat, lagunen autoetan agertzen zen «bezero» eternoa zen. Ziur egon, ordea, ez lukeela igerileku batera botako, agian txatartegian saldu, oilategi bezala erabili... ez dakit, tipo argia eta praktikoa denez, Zarak jakingo zukeen zer egin.