23/4/11

Musikaren aldareak - Ritxi Aizpuru


Gara

Erlijioak pentsamendu magikoen sustatzaile bikainenak dira. Erlijioek saltzen duten lehenbiziko hitza jendeari berari konfiantza ematea da, eta hau, balore etiko eta moralez gainezka dator. Konfiantza bera balore eta merkantzia bihurtzen da etengabe. Konfiantza baloreetan, eta balore nagusia fedea denean, erlijioen mundu magikoaren aldareetan barne gabiltzala dirudi.


Fedea, dogma eta baloreak ex nihilo derrigortu dizkigute erlijio guztiek, eta ezin dira inolaz ere zalantzan jarri, beti fedearen morrontza baino ez digute exijitzen. Hiru monoteismo nagusienetatik (islama, judaismoa eta kristautasuna) bizitzaren alderik negatiboenak barneratu dizkigute, gorputza bera, bizitza, mespretxatuz. Erlijioen botiketan saltzen den pozoi bakarra zonbi bihurtuko gaituen fede eta dogmaren alkimia magikoa baino ez da. Ongi etorriko litzaigukeen alkimia garai bateko instintu soil eta sinplera itzultzea litzateke, inolako botere apaindurarik gabekora. Musika analgesiko, morfina eta lasaigarri modura maiz erabili du erlijioak, proselitismo merke eta erraza egiteko, jendea erakartzen duten bitartean, lelotu, trebakuntza neuronala. Adibideak asko dira baina Europa osoan kantu gregorianoak izugarrizko pagotxa izan ziren diskoetxeentzako, disko salmentak alimalekok izan ziren. Antzeko zerbait ari da gertatzen frantziar Estatuan fedezko musikarekin. Les Prêtes hirukoak -hiru apaiz kristau popa, doinu gregorianoak eta Haendel, Leonard Cohen, Jacques Brel edo Francis Cabrel musikarien kantuen bertsioak eginez-, 800.000 disko saldu ditu.


Ratzinger Madrila dator Munduko Gazteen Egunean parte hartzera eta media partners bezala Spotify musika atariak babesa eman dio erlijio ekitaldiari. Erlijioak munduan daude, baina munduari kasurik egin gabe.

16/4/11

PEIO Andoni Tolosa «Morau» musikaria


GARA


Ez dakit, baina bada jendea, bere hiztegitik «ezinezkoa» hitza ezabatua duena. «Zer behar duzu?», galdetzen dizute, eta nahiz eta munduko gauzarik arraroena eskatu, aurpegi ona jarri eta «Bada, hori egiteko modua ez bada, topatuko dugu, lasai egon..» erantzuten dizute. Agian barrutik tripak sutan dituzte, baina ez zaie nabaritzen. Egia da, gero eta gutxiago dira «lortzaileen» arraza miresgarri honetako kideak. Aurrekontuek mugatzen ez dutena, gogoak mugatzen du, eta bestela, beldurrak. Azkenean, beti dago arrazoiren bat eskatutakoa, estandarretik ihes egiten duenean, behintzat, arbuiatzeko. Peio izan daiteke musikari pobreontzat, eta besteentzat, ezinbestekoa den «lortzaile» horien adibidea.


Plaza taldeak ez dira horretarako eskola txarra, inondik inora. Ziurrenik, Izotzen emandako urteetan aukera (behar gorria) eduki zuen, gainditu ezinak diruditen oztopoei aurre egiteko. Eta ondorioz teknika oso pertsonala perfekzionatzeko. Maisutasun paregabea, ia-ia beste mundukoa, eskuratu zuen tarte horretan. Umorea, pazientzia, irudimena eta esperientzia nahasketa perfektua. Horri gehitzen badiogu, teknikariek besteari (musikari, antolatzaile, ikusle, autoritate....) arrazoia emanez nahi dutena lortzeko duten trebezia, arte delikatua. Hortxe dugu Peioren erretratuaren alde bat. Teknikaria baino gehiago, askoz gehiago da. Behar denean teknikari, behar denean musikari, behar denean antolatzaile izan daiteke, eta askotan guztiak batera izaten daki. Beti desordutan ibili eta sekula aberastuko ez den beste bat. Musika zaletasunaren kondenak harrapatutako beste bat. Zabarkeria gaixotasun kutsakorra dela badaki, eta ez dit esan, baina nonbait txerto ezin hobea eman zioten, ez baita hainbeste urteren buruan gaixotu. Eskatu beharko diot errezeta.

9/4/11

Glory Days Streetzine. nº 3

adios-lili.blogspot.com


Glory Days Streetzine. nº 3. DINA- 5. Euskadi. 2 € Nueva entrega del Glory Days que no sé si ha aumentado en páginas (creo que sí), pero el precio ha subido un poco, aunque no importa, pues pienso que es muy completo y va a mejor el zine. Siguen en su línea de combinar entrevistas tanto a grupos estatales como a guiris (los alemanes ganan). Así pues, encontramos entrevistas a Bierpatrioten (Oi germano); Ignotus (punk'n'roll Madrid); A Sangre Fría (streetcore Madrid); Cold Revenge (Oi- Gipuzkoa); Lobos Humanos (horror punk desde Murcia); artículo sobre la película Bad Taste; Volxsturm (Oi core Alemania); Agressive Combat (Oi- EH); Through Fight (hc desde Andalucía); Donantes Sanguinarios (punk Madrid); y la I parte de la historia de los controvertidos Bohse Onkelz. El texto es una traducción de algún otro texto del guiri y está claro que pretende ser una lavada de cara de este grupo que, desde hace la tira de años, está bastante asimilado y es seguido por amplios sectores de redskins y otros skins antifas. Queda por leer la segunda parte, pero en esta primera me ha hecho mucha gracia el eufemismo utilizado para no llamarles directamente racistas (“no se puede discutir que BO tomó una actitud hostil hacia los extranjeros”), por mucho que acaben diciendo que es “un hecho que no será encubierto aquí”… Tengo curiosidad por leer esa segunda parte, pues no conozco apenas a los BO y pese a que parece ser que dejaron hace tiempo “esas actitudes hostiles hacia los extranjeros”, tampoco los tengo por un grupo muy implicado que digamos en lo social (que no lo sé…), y sí les tengo por el contrario como unos jevis rockstar allí en su país… En todo puedo estar equivocado o no, pero por muchísimo menos se están dando palizas y llamando a boicots… -



7/4/11

Faxistak akatzeko?

Anartz Bilbao musikazalea

Gaurkoa geurea genuela-eta, txandari nondik helduko gabiltza Dupont eta biok. Bihar hasiko den «Izar & Star» zikloak lerro batzuk merezi dituela erabaki dugu aurrena. Zortzi bizkaitar talde oholtzan, rock izarren lan gogoangarrienak berrikusteko, Capsula hasi (David Bowieren «Ziggy Stardust...» joz) eta Audience bukatu (Neil Young eta Bob Dylan gorpuzten).


Tomatitok Bilbon eskolak emango dituela jakin dugu gero, eta gitarra maisuaren kide Camaronekin akordatu gara, bere ijito-eran «otsoari belarriak ikusi eta heriotzara naramaten lau kontutxo» utzi beharraz hitz egin zuena... eta hil. Eguerdian gainera, hara non «cantaorea» legez zainak zulatu zituen Faithfull zigarreta piztera ausartu den. Bekatari!


Piztu eta su hartzera eraman gaituena baina, «la cultura es un arma de construcción masiva» potoloa bota duen Sinde izan da, Irune Jimenez ondoan zuela -eraikina ordaindu beharraz tutik ez oraingoan-.


Kulturak eraiki bai, baina guk ez dugu kultura munduari eskaintzeko, ez; suntsipena dugu opari, gerra esportatzen ohitu gara (erne!, hilak urruti lurperatzen dituen gerra batean sartu zaituzte lagun), armak erosi dizkigun arerioa suntsitzeko, laguntxoa genuenak zipriztin gehiegitxo darabilelako.


Kalea galdu dugu baina, ez da hemen Tahrir plazarik, ezta «Indignez-vous!» aginduari erantzungo dionik ere, edo «Louise-Michel» bezala (filmaz ari gara) kale bazterrean utzi gaituen nagusitzarrari kosk gogor egingo dionik.


Woody zaharra «Zelig»-en legez, orain geu guztiok bihurtu gara Allen eta, garai (eko)anemiko hauetan, korrika gabiltza diruaren atzetik. Non galdu zaigu -beste Woody- Guthrie-ren gitarra?