Ratzinger Madrila dator Munduko Gazteen Egunean parte hartzera eta media partners bezala Spotify musika atariak babesa eman dio erlijio ekitaldiari. Erlijioak munduan daude, baina munduari kasurik egin gabe.
23/4/11
Musikaren aldareak - Ritxi Aizpuru
16/4/11
PEIO Andoni Tolosa «Morau» musikaria
GARA
Ez dakit, baina bada jendea, bere hiztegitik «ezinezkoa» hitza ezabatua duena. «Zer behar duzu?», galdetzen dizute, eta nahiz eta munduko gauzarik arraroena eskatu, aurpegi ona jarri eta «Bada, hori egiteko modua ez bada, topatuko dugu, lasai egon..» erantzuten dizute. Agian barrutik tripak sutan dituzte, baina ez zaie nabaritzen. Egia da, gero eta gutxiago dira «lortzaileen» arraza miresgarri honetako kideak. Aurrekontuek mugatzen ez dutena, gogoak mugatzen du, eta bestela, beldurrak. Azkenean, beti dago arrazoiren bat eskatutakoa, estandarretik ihes egiten duenean, behintzat, arbuiatzeko. Peio izan daiteke musikari pobreontzat, eta besteentzat, ezinbestekoa den «lortzaile» horien adibidea.
Plaza taldeak ez dira horretarako eskola txarra, inondik inora. Ziurrenik, Izotzen emandako urteetan aukera (behar gorria) eduki zuen, gainditu ezinak diruditen oztopoei aurre egiteko. Eta ondorioz teknika oso pertsonala perfekzionatzeko. Maisutasun paregabea, ia-ia beste mundukoa, eskuratu zuen tarte horretan. Umorea, pazientzia, irudimena eta esperientzia nahasketa perfektua. Horri gehitzen badiogu, teknikariek besteari (musikari, antolatzaile, ikusle, autoritate....) arrazoia emanez nahi dutena lortzeko duten trebezia, arte delikatua. Hortxe dugu Peioren erretratuaren alde bat. Teknikaria baino gehiago, askoz gehiago da. Behar denean teknikari, behar denean musikari, behar denean antolatzaile izan daiteke, eta askotan guztiak batera izaten daki. Beti desordutan ibili eta sekula aberastuko ez den beste bat. Musika zaletasunaren kondenak harrapatutako beste bat. Zabarkeria gaixotasun kutsakorra dela badaki, eta ez dit esan, baina nonbait txerto ezin hobea eman zioten, ez baita hainbeste urteren buruan gaixotu. Eskatu beharko diot errezeta.
9/4/11
Glory Days Streetzine. nº 3
7/4/11
Faxistak akatzeko?
Gaurkoa geurea genuela-eta, txandari nondik helduko gabiltza Dupont eta biok. Bihar hasiko den «Izar & Star» zikloak lerro batzuk merezi dituela erabaki dugu aurrena. Zortzi bizkaitar talde oholtzan, rock izarren lan gogoangarrienak berrikusteko, Capsula hasi (David Bowieren «Ziggy Stardust...» joz) eta Audience bukatu (Neil Young eta Bob Dylan gorpuzten).
Tomatitok Bilbon eskolak emango dituela jakin dugu gero, eta gitarra maisuaren kide Camaronekin akordatu gara, bere ijito-eran «otsoari belarriak ikusi eta heriotzara naramaten lau kontutxo» utzi beharraz hitz egin zuena... eta hil. Eguerdian gainera, hara non «cantaorea» legez zainak zulatu zituen Faithfull zigarreta piztera ausartu den. Bekatari!
Piztu eta su hartzera eraman gaituena baina, «la cultura es un arma de construcción masiva» potoloa bota duen Sinde izan da, Irune Jimenez ondoan zuela -eraikina ordaindu beharraz tutik ez oraingoan-.
Kulturak eraiki bai, baina guk ez dugu kultura munduari eskaintzeko, ez; suntsipena dugu opari, gerra esportatzen ohitu gara (erne!, hilak urruti lurperatzen dituen gerra batean sartu zaituzte lagun), armak erosi dizkigun arerioa suntsitzeko, laguntxoa genuenak zipriztin gehiegitxo darabilelako.
Kalea galdu dugu baina, ez da hemen Tahrir plazarik, ezta «Indignez-vous!» aginduari erantzungo dionik ere, edo «Louise-Michel» bezala (filmaz ari gara) kale bazterrean utzi gaituen nagusitzarrari kosk gogor egingo dionik.
Woody zaharra «Zelig»-en legez, orain geu guztiok bihurtu gara Allen eta, garai (eko)anemiko hauetan, korrika gabiltza diruaren atzetik. Non galdu zaigu -beste Woody- Guthrie-ren gitarra?