31/7/10

«Putre»

Andoni Tolosa «MORAU» Musikaria
GARA

Ez dakit ezagutzen duzuen soinu teknikaririk. Hala bada, badakizue egia dela gehienetan duten «zaputz» ospea. Serioegiak dira, inork (musikari txolinek edota antolatzaile «aprobetxategiek» batez ere) mesede gehiegirik eska ez diezaien. Jende zaildua da, badakite «marroiak» ekiditeko modurik onena konfiantza gehiegirik ez ematea dela. Baina batez ere egoskorrak dira, oso egoskorrak. Edozein gauza eskatu eta haiek ez badute nahi, gehienera ere ulergaitza den «jergan» erantzungo dizute; «ezin ditugu gitarrak igo azpiuhinak gailendu eta ekualizazioaren gorputza 17MHz-tik jaitsiko litzatekeelako eta horrek soinuaren espektroa kaltetuko lukeelako, batez ere, gama altuko frekuentzietan». «Nik gitarra ez nuela entzuten besterik ez dizut esan...». Artistak dira soinu teknikariak «utzi bakean» metaforiko horietan. Dena dela, oso komunikatzaile trebeak ez badira ere, laster batean konturatuko zara noiz dagoen soinu teknikaria gustura eta, jakina, teknikaria gustura edukitzea dela edozein emanaldiren arrakastaren giltzetako bat. Zenbat eta presa handiagoa, orduan eta desgogarago dabiltzan seinale! Kontuz haiekin, eta beharrezkoa bada, koipe pixka bat eman. Gogoratu haiek direla emanaldira etortzen lehenak eta joaten azkenak, eta tartean ordu mordoa igarotzen dela.

Putre, gure laguna, ez da horrelakoa, nahiz eta oso egoskorra den. Ezagutzen dudan soinu teknikari erromantiko bakarrenetakoa dela esango nuke, bi kontzeptu horiek kontrajarriak ez diren seinale. 100 watteko Sinmarc batekin lau talde sonorizatzen zireneko garai heroikoak ezagutu zituen eta uste dut, gaur egun erretiratua badabil ere, orduz geroztik mantendu dituela hain berezi egiten duten hainbat jokamolde. Lehena, irudimena. Irudimen handia behar da eta urtetan pilatutako ekipo zaharrak emanaldi bakoitzeko ematen zizkion arazoak, beti ezberdinak, beti originalak, konpondu eta garaiz prest egoteko. Horri, gehitu antolatzaile desastreak, eguraldiaren gorabeherak, azpiegitura eskasak... zer ez ote du asmatu Putrek emanaldia bertan behera ez uzteko.

Bigarrena, eskuzabaltasuna. Ez zait bururatzen lau sosaren truke bere furgoneta zaharrean EHko bazter eta txoko ezkutuenetan, inork hartzen ez zituen jaialdietan zehar ibiltzeko, kasik, gaixotasuna ez den bestelako justifikaziorik. Eta zer esanik ez, musikari hasiberriekiko pazientzia, beste teknikari gehienek hirugarren jaialditik aurrera galtzen duten dohain gero eta eskasagoa. Teknikaria, musikaria, aita, laguna... alde guztiak erakusten zituen Putrek, parean agertokira lehen aldiz igotzen zen taldea suertatuz gero. Lasaitu, afinatu, anpliak kalibratu, aholkuak eman... guztia teknikari baten prezioan.

Baina bereziko aipagarria da, sekula ulertu ez dudan traste zaharrekiko atxikimendua. Begiratzen zekienak euskal rockaren historiaren lekukotasun ugari topa zitzakeen, hamaika gainbehera ezagututako ekipoan. Baina Putrek bizitza berria ematen zion aldiro «aro digitalaren aurreko garaietako» tresneria handi, zatar baina berarentzat maitagarriari. Perfekziotik hurbil diruditen egungo «megaekipohiperteknologiko» eta teknikari «osoosoosoprofesionalen» txertoa dira Putre bezalakoak, nahiz eta ez dakidan baten bat geratzen den oraindik.

24/7/10

Ahaztu gabe (eta aukera posibleak)

Aritz SOUND SYSTEM
Kazetaria eta musika adiktoa

Iragan zutabean herri elkarteek gauzak antolatzeko garaian dituzten zailtasunak aipatzen genituen. Instituzioek gero eta traba gehiago jartzen dituztela esaten genuen, eta horren adibide dira azkenaldian onartzen ari diren araudi berriak, non gero eta baldintza gogorragoak eta murriztaileagoak jartzen dituzten.

Ekitaldi horietan parte hartu behar duten artistentzat ere gauzak ez dira samurrak. Edozein gauzatarako faktura eskatzen da eta artista horietako askok ezin dute fakturarik igorri. Enpresa bezala eratuta ez dauden eta enpresa sortu nahi ez duten artista horientzat zein izan daiteke irtenbidea?
Egokiena, agian, horientzako aproposa den legedia sortzea litzateke; hau da, legez artista horien jarduera arautu (horien egoera berezia kontuan izango duena) eta, autonomo edo enpresa bezala eratzera behartu baino, baldintza samurragoak dituena (zerga kontuetan, adibidez) sortu. Legedi berri hori lortzeko bidea luzea eta korapilatsua litzateke, eta, gauzak dauden bezala, ez dirudi gure agintari «legalen» artean horretarako inolako borondate politikoa dagoenik. Beste aukera litzateke, agian, (Katalunian egin dute, adibidez), antolatzaile eta artisten arteko elkarte edo enpresa bitartekoa eratzea. Elkarte hori arduratuko litzateke antolatzaileen eta artisten arteko tramite legalak eta fakturazio kontuak egiteaz. Oker ez bagaude behintzat, Euskal Herrian, bertsolari batzuek Lanku bidez egiten dute (Bertsozale Elkarteak bertsolaritzaren azpiegitura indartzeko sortutako enpresa da). Bide hori ere aztertu beharko litzateke.
Lerro hauen bidez, bide batez, Euskal Herriko bizitza kulturala aberasten duten artista «pirata» hauei guztiei gure elkartasuna eta besarkada handi-handi bat bidali nahi diegu. Konturatzen ote gara, behar beste, lagun hauek egiten duten lanaz? «Profesional» izan gabe, askotan profesionalek baino gogo eta fundamentu handiagoz aritzen dira, eta hauei esker Euskal Herrian herri elkarte xume askok euren ekimenak gauzatu ditzakete. Herri guztietan festak puri-purian diren garai honetan euren lana behar bezala baloratu eta eskertu beharko genuke, ahaztu gabe. Artista horietako askori esker, besteak beste, posible dira iragan berri den Euskal Herria Zuzenean bezalako jaialdiak. Militantzia eta konpromiso sozialean oinarritutako jaialdi hau eredugarria da zentzu askotan eta, hala ere (edo horregatik, agian), instituzioek ez diote behar bezalako babesik ematen. Guztion esku dago sugarra piztuta mantentzea.

22/7/10

"Contra la Movida Madrileña: posmodernidad a la española" articulo de Comité Robespierre en La Haine

Sombras y miserias del movimiento contracultural que tuvo lugar en los años ochenta, financiado por el PSOE a golpe de subvención pública.

Con el derrumbe de la Unión Soviética y la caída de la Europa del Este, muchos vaticinaron el fin de la historia. Las ideologías habían muerto y una ola de desencanto recorrió cada rincón del planeta. Mientras los niños iraquíes saltaban en pedazos, Baudrillard se empeñaba en que la guerra del gofo no había tenido lugar. Los estadistas políticos se felicitaban y en Wall Street corría el champaña entre carcajadas y pellizcos en el trasero a las secretarias.

Teníamos razón, nuestro modelo de organización era el único viable o como se empeñaban en decir desde la socialdemocracia antiguos maoístas hoy notarios o profesores de universidad, era el menos malo de los modelos. Ahora estábamos a salvo. Ese invento llamado postmodernidad servía de coartada para rematar cualquier viso de compromiso social o ético, invento que bien podría resumirse como «una actitud más frívola de diseño, fiesta y cinismo de terciopelo que invade revistas de cultura, debates públicos y comportamientos cotidianos […] repleto de conceptos sintomáticos como repetición, exceso, detalle, fragmento, metamorfosis, inestabilidad, desorden, caos, perversión, laberinto…»[1] En realidad hoy podemos arriesgarnos a sentenciar que más allá de una actitud, una conciencia (o falsa conciencia) de una época definida o un método de análisis de la realidad, la posmodernidad no fue más que un periodo histórico concreto, un puñado de años en los que la batalla ideológica se decantó de parte de los buenos, los que creían en el mundo libre, rápido y flexible. Dicho fenómeno tiene poco de extraordinario o inusual, aunque algunos se empeñaran en que habíamos llegado a un No-punto de la Historia, a una No-Historia, o lo que es peor, a una post-historia.

Sencillamente se enmarca en la estrategia capitalista que tiene por meta última sepultar cualquier viso de alternativa a la forma de organización política y económica existente[2], en otras palabras, la posmodernidad no fue más que un modelo de propaganda en un periodo concreto que obtuvo muy buenos resultados, una acertada campaña de marketing.
En España y como suele ser costumbre, nos subimos tarde y mal al carro de lo posmoderno, salto al vacío que se percibía muy complejo tras 40 años de oscurantismo cultural y represión abierta. Lanzarse al pozo de la fragmentación y lo frívolo, zambullirse en la ciénaga nihilista del todo vale y retozar con el lema No hay alternativa sin mancharse las manos de mierda y sangre, se convertía en una difícil tarea, pero se hizo, vaya si se hizo, de la noche a la mañana además y a golpe de subvención. No existe ningún fenómeno que ilustre de forma más propicia y adecuada, el desembarco de la posmodernidad en nuestro país como fue ese engendro llamado movida madrileña. Ahora con cierta perspectiva histórica es el momento de plantearse qué fue y qué nos ofreció la tan cacareada y vanagloriada movida madrileña.
Lo primero de lo que debemos cerciorarnos al abordar dicho monstruo cultural, es que junto a la famosa transición democrática, es de los pocos hechos o periodos que gozan de una visión positiva e incuestionable por parte de los media, existe una unanimidad más que sospechosa a la hora de valorar la movida, no importa que el periodista sea de ABC o La Razón, o de El País o Público, todos la ensalzan como un periodo casi mágico y lo que es peor, necesario, circunstancia que debería habernos puesto en alerta desde hace tiempo. La movida es junto a la transición y la monarquía, uno de los mitos mejor asentados en el imaginario colectivo español, muy pocas voces se atreven a cuestionarla. Yo como soy de los malos, de los que no se creen el cuento del mundo libre, rápido y flexible, romperé una lanza.
No podemos olvidar el contexto mundial en el que se produce la movida, los pérfidos años 80, falta todavía por escribirse el ensayo perfecto que narre con exactitud el verdadero advenimiento de oscuridad que supuso la llegada de dicha década prodigiosa: Reagan, Thatcher, techno pop, heroína, postmodernidad, permanentes rizadas y laca, sida, películas de Almodóvar, video clubes, discos de Mecano, la muerte de Steve Mcqueen… En un contexto tan poco propicio para los movimientos contraculturales surge la movida, la misma que bajo mi parcial y dogmática opinión, no fue más que un puñado de grupos de lo más mediocre, de una calidad ínfima, una ceremonia del mal gusto y lo cutre, un aquelarre de inofensivo nihilismo[3] que se le metió con calzador y sin vaselina a unas masas alienadas que terminaron siéndolo un poco más cuando concluyó el proceso, tutelado de principio a fin por las instituciones. Todo ello, por mucho que algunos críticos musico/culturales a sueldo de PRISA se empeñen en tildar dicho periodo como la edad de oro de pop español.
Ver a Pedro Almodóvar (gurú incontestable de la posmodernidad española) vestido únicamente con unos dodotis talla XXL, rodeado de grotescos personajes y berreando aquello de quiero ser mamá, incitando a su bebé a prostituirse, se me antoja cualquier cosa menos [post]moderno. Eso tiene un nombre y poco tiene que ver con actitudes culturales consagradas al nihilismo y la frivolidad neoliberal, se llama esperpento y lo acuñó Valle Inclán hace muchas décadas, incluso antes de que Jean-François Lyotard escribiera su tan emblemática obra La condición posmoderna.
Que artistas como Antonio Vega y Carlos Berlanga estén considerados verdaderos genios y visionarios, debería hacernos plantearnos muchas cuestiones. Antonio Vega, por mucha heroína que se inyectase, nunca dejó de ser un letrista vulgar, sólo hay que analizar tibiamente el texto de la obra cumbre de la movida: Chica de ayer, algo que dejamos al libre albedrío del lector, nos basta con recordar la lista de grandes artistas que la han versioneado; El canto del loco, Enrique Iglesias... La brillante metáfora nunca utilizada de, tus cabellos dorados parecen el sol, pone de manifiesto la elevada profundidad de un texto quizá demasiado complejo para dinosaurios marxistas de mi condición. El diario El País publicó una encuesta entre sus críticos musicales que sitúa Chica de ayer como la mejor canción de la historia del pop español, pues oye si lo dice El País…
Por su parte Carlos Berlanga y sus sintetizadores galopantes con Alaska gritando banalidades como que su novio es un zombie o aquello de terror en el súper mercado, hacían de lo posmoderno religión en nuestro país. A ello hay que añadir títulos como Pepi, Luci y Bom y otras chicas del montón, imperdibles en las narices, permanentes y hombreras, y el alcalde de una capital como Madrid incitando a la juventud a que se colocara, como suena.
Lo más gracioso del proceso es que, mientras a golpe de subvención se colocaba en el mapa a artistillas niños de papá (empezando por Berlanga) [hijo de un famoso director de cine] que celebraban la frivolidad más dantesca como símbolo inequívoco de una generación, en otro lugar se gestaba una verdadera revolución músico-cultural, realmente urbana, transgresora y contracultural y de corte eminentemente independiente: el rock radical vasco[4].
Grupos como Kortatu, La polla records, Eskorbuto o Barricada, daban voz a esa otra cara de la España moderna silenciada por los grandes medios; la heroína, la salvaje reconversión industrial, las aspiraciones nacionales, el terrorismo de estado, los abusos patronales, los despidos masivos.... Unos años de plomo y sangre que la movida no dibujó ni plasmó, se dedicó a ocultarlos a ritmo de sintetizador barato, retozando con unas instituciones profundamente corruptas (como se demostró no mucho más tarde) que venían de pactar la venta al mejor postor de la clase obrera en esa operación de maquillaje llamada comúnmente transición democrática, la pérfida Ana Torroja y su grupo Mecano no lo podrían haber descrito mejor: no me mires no me mires déjalo ya, que no me he puesto el maquillaje […] mira ahora mira ahora mira ahora, que ya me he puesto a la moda… Estrofa que define a la perfección la artificialidad y la trampa de la transición.

Los hechos son al menos muy interesantes: conforme la reestructuración industrial y el desempleo masivo siembran el desasosiego entre la juventud española de principios y mediados de los ochenta[5], tres fenómenos socio/culturales aparecen en la escena. Por una parte el auge –financiado a golpe de subvención pública– de la conocida Movida Madrileña, por otro lado la aparición de las macrodiscotecas y after hours que no cierran en todo el fin de semana. La famosa ruta destroy (bautizada del bakalao por los grandes medios a principios de los 90) aglutina a jóvenes de Madrid y Barcelona e incluso Sevilla o Bilbao, que acuden a la huerta valenciana a disfrutar de un fin de semana sin dormir a ritmo de anfetaminas. Por último la extensión de la heroína, a precio de saldo en el mercado por aquellos días.
Los tres fenómenos convergen al mismo tiempo en determinado contexto histórico y social, y los tres conllevan un elemento disuasorio común, las drogas. De forma perpetrada o planificada o haciendo la vista gorda, el hecho incuestionable es que la aparición y extensión de la droga como mecanismo alienante y disuasorio en nuestro país (evidentemente el individuo que consume droga no se plantea ni se moviliza por el porqué de las cosas) coincide con el periodo de mayor crecimiento de las tasas de desempleo, la expansión de la temporalidad y con la mayor y más desestabilizadora reconversión industrial que ha conocido la España moderna. No ver la relación es no querer abrir los ojos, sólo hay que empezar a encajar las piezas.
Entretener a las masas mientras nos colaban la transición
La movida madrileña no fue más que la perfecta cortina de humo, la operación de maquillaje cultural que necesitábamos ante nosotros mismos y ante el mundo, para subirnos al carro neo-liberal de los recortes, las políticas de austeridad y la entrada en la organización terrorista del Atlántico Norte. Nos empaquetaron el punk en la cola de El Corte Inglés, nos vendieron a los Sex Pistols pero se olvidaron de The Clash, primaba la provocación, pero dentro de unos límites claro. La movida no fue más que los últimos destellos, los últimos coletazos del tardo-franquismo, que tras colarnos la monarquía, Los pactos de Moncloa y una ley electoral injusta y profundamente anticomunista, quería tener a las masas entretenidas y alienadas en extremo para eso mismo, para que nadie cuestionara el proceso de maquillaje que enterraría a los trabajadores en un periodo de oscuridad y precariedad digno de las novelas de Dickens, ya lo dijo paquito, todo atado y bien atado.
La historia, aunque muchos vaticinaran su colapso, se puso de nuevo a caminar, y como el tiempo, deja a cada uno en su lugar. Sólo hay que echar un vistazo a todos aquellos gurús posmodernos y observar quién firma sus nóminas: Almodóvar se dedica (al margen de rodar nefastos filmes) a rubricar manifiestos en contra de Cuba por orden de Rosa Montero o a guardar espectral silencio respecto a la presencia de nuestras tropas en Afganistán. El rey del pollo frito (al margen de recibir merecidos pedrazos en el Viña Rock) se dedica a debatir en programas culturales como Crónicas marcianas, eso cuando no está recaudando fondos para la SGAE en conciertos benéficos, bodas o salones de peluquería. El productor de «la mejor canción de la historia del pop español» (el usurero Teddy Bautista) es curiosamente el presidente de la SGAE, una de las instituciones más odiadas por los españoles. Ana Torroja se consagra a engañar al fisco y vivir de las rentas, más de lo mismo podemos decir de Miguel Bosé, su complejo de Bowie y sus discos y giras del Papito, toda la vida cantando los mismos jodidos temas una y otra vez, lo de este chico es demencial. Alaska se entrega a su amigo Federico Jiménez Losantos y es una habitual del canal de extrema derecha Intereconomía, Loquillo hace lo propio con César Vidal, impagable la entrevista dialogando de country racista sureño, mientras el resto de músicos se dedican a lloriquear como colegiales por culpa de la piratería.
No asumen que el público prefiera ir a cualquier concierto minoritario de punk o hip hop, de la misma forma que no asumen que cualquier rapero mediocre tenga letras más elaboradas y profundas que Carlos Berlanga o Antonio Vega. Francisco Umbral (el cronista de la movida) terminó hablando de su libro en las páginas de El Mundo defendiendo a José María Aznar, de Fernando Savater mejor no hablamos y por su parte Agatha Ruiz de la Prada (la pionera de la o­nda fashionista) se casó con Pedro Jeta Ramírez [director de El Mundo].
Todas las piezas encajan, forman parte de un todo: ese mundillo progre profundamente endogámico que desde hace décadas monopoliza el mundo de la cultura española a través de las subvenciones del ministerio de cultura. Y como las casas reales, fornican entre sí para perpetuar el linaje, lo cual explica la nula capacidad intelectual de algunos y la disfunción mental de otros, pero se les acaba el chollo, internet y su oferta de cultura libre los está desbancando a patadas, no podemos más que esbozar media sonrisa nerviosa cuando se reúnen con la ministra de cultura para hacer el signo de la ceja y criminalizar el top manta. Es entonces cuando, ataviados con un bolso de Prada, millones de euros en su cuenta y su residencia en Miami o Andorra, aúllan aquello de ¡nos estamos muriendo de hambre! Y no les falta verdad, tienen hambre de flashes, de ego, de royalties, de portadas, de monopolio…
No merecen compasión alguna, eran puro simulacro burgués, estaban en nómina entonces y siguen estándolo ahora, con unas cuantas arrugas apenas estiradas por interminables sesiones de cirugía estética, momias del mundo del espectáculo (en el sentido Debordiano del término) que deambulan por el bulevar de los sueños pagados a golpe de subvención sociata. Lo que sucede es que la posmodernidad es una máscara que puede resistir el envite de trabajadores en huelga o muchas noches de anfetaminas en el Rock-ola, pero no puede resistir el paso del tiempo, el peso de la historia.
Notas:
[1] Una cultura de la fragmentación. Pastiche, relato y cuerpo en el cine y la televisión. Vicente Sánchez Biosca. Ediciones Textos Filmoteca Valencia
[2] El famoso eslogan de la inefable Margaret Thatcher «T.I.N.A.» (There is no alternative) que venía a decir algo así como: joderos porque no hay alternativa.
[3] Tan diferente del nihilismo radical de Eskorbuto y su anti-todo.
[4] Es menester recordar que no toda la movida fue un cataclismo de oscuridad, de la quema en la hoguera salvamos por supuesto los guiones de La bola de cristal (
http://www.lahaine.org/index.php?p=19129 ), Aviador dro (verdadera vanguardia musical) y a Parálisis permanente y Siniestro total, poco más.
[5] Hay que recordarle al lector que durante esos años que la movida quiso vendernos teñidos de apoliticismo y un carnaval permanente, se produjeron en España conflictos sociales de importante envergadura que desembocaron en situaciones casi pre-insurreccionales: la batalla de euskalduna, la entrada con tanquetas de la Guardia Civil en Reinosa, la marcha de los trabajadores de los Altos Hornos de Sagunto en Valencia… Luchas en las que los abusos por parte del estado y las fuerzas y cuerpos de seguridad fueron una constante, desde el empleo de munición real en las manifestaciones, a detenciones masivas y arbitrarias.

20/7/10

SKA DANTZALDIA DJ MAIAKOVSKY ETA DJ ARTWOOD 69-REN ESKUTIK


SKA DANTZALDIA DJ MAIAKOVSKY ETA DJ ARTWOOD 69-REN ESKUTIK
Ska, Rock Steady, 2tone, Skinhead Reggae, Northern Soul
NON: Meñakoz hondartzan. Sopelana.
NOIZ: Uztailak 23, ostirala.
ORDUA: 21:00etan
MAITE EZAZU MUSIKA GORROTO ITZAZU FAXISMOA ETA ARRAZAKERIA.

16/7/10

Alerta Antifascista !! Concierto de musika RAC en A Coruña con la participacion de un grupo de RAC de Gipuzkoa

Nuevo grupo de RAC, "Odolaren Mendekua"
Info Sare Antifaxista
El entramado nazi-fascista presenta un nuevo grupo de "musika R.A.C Euskaldun". Dicho grupo habria publicado un trabajo titulado "Euskal Bagaudak" que estaria disponible en CD y Cassete.Algunos de sus temas son: Odolaren Mendekua, Combat 778, Anti-Antifa, Kapitalismoa Suntsitu, Ukabilka... y incluiria una version de Kategorie C "Frei wie ein vogel!"

Odolaren Mendekua estaria formado por elementos nazi-fascistas de las zonas gipuzkuanas de Orereta e Irun.

Odolaren Mendekua esta incluido en el cartel del proximo "Festival Finisterrac" que el entramado nazi-fascista pretende realizar en A Coruña (Galiza).

Perdón, yo no quiero ser VIP

Pablo Cabeza
GARA

Los anglosajones siempre son los primeros en poner nombres a las cosas nuevas, quizá porque inventan más o porque son unos artistas apropiándose de todo. Por ejemplo, un reproductor de mp3, ya no se llama así, ahora es iPod (aipod, que dicen los más estirados).

Para los eventos, de toda índole, siguiendo la tradición más clasista, y para diferenciar a unos de otros, se inventaron VIP (pronunciado pijoteramente vi-ai-pí). VIP es el acrónimo de Very Important Person (Persona Muy Importante). ¡Fíjate qué rótulo se ponen algunos del cuello y plenos de orgullo!
Los ibéricos son muy dados a copiar anglicismos sin darles una vuelta. Parece inapropiado, por ejemplo, que en un concierto donde todos son colegas (al menos, eso dicen los músicos), donde hay fraternidad y así, pueda existir un bípedo que lleve un cartel que diga: Soy una persona muy importante. Pues así andamos.
A los ingleses, de un lado y del otro del charco, los promotores locales de conciertos les han copiado todo, pero sin seleccionar ni reajustar, así que en el pack ha ido algo bueno y un mogollón de malo: la intransigencia, la tontería de fotos en las tres primeras canciones, los matones, la sobreprotección al artista, la distancia de éste con «su» público, el si sales no entras, si entras allá tú...
En realidad, ¿quién es un VIP en un concierto (no sólo de rock, sino de jazz, cine...)? Sabemos que es VIPedo, conocemos que tiende VIPerinamente a preguntarse por qué el de al lado también es VIP, que quién es ese para ser igual que yo, si no sabe ni andar... Descubrimos que mira el polo camisero de su vecino VIP pensando que sus colores son más intensos que los de él, qué angustia. Tú, que has fregado y puesto la lavadora más de una vez, sabes que el del polo reluciente está usando VIPexpress nueva fórmula color, pero te lo callas, pa'joder al VIP. También sabemos que es alguien sin criterio o que no lo aplica, pues de lo contrario no se pondría una tarjeta publicitando que él es importante y los demás, de paso, una cagarruta arrugada por el sol.
Cabe entender que, en ciertos eventos, incluso en conciertos (¿cómo serán los VIP del jazz?), pueda haber zonas y diferentes colgantes, pulseras o sombreros, en especial para delimitar zonas de trabajo, pero el VIP no puede colar en una sociedad que se supone dejó atrás la esclavitud hace más de un siglo. No cabe el VIP, por lo estúpido de su nombre ni por su significado: la discriminación. No cabe que tengan una colina para ellos u otro espacio acotado, sea un palco o un balcón. No cabe que puedan salir y entrar (exclusivo) por un lugar especial y los demás no. No se les cachea... EL VIP es el Vicio Internacional del Privilegiado.
Saben aquel que diu: Parece que tengo algo de constipado. Y el otro le diu: ¿Te has dado VIPvaporús?

15/7/10

SHARP EUSKAL HERRIAren 2. znbakia


Como se venia anunciando el boletin numero 2 de SHARP EH esta ya terminado. Los contenidos son los siguientes: Los Fastidios (Italia), Streetwarriors (Bilbo), Rude boy, Rosa parks, bombardeo de Gernika, Movimiento SHARP (incluye articulo sobre el SHARP y opiniones en forma de entrevista a distintas secciones del estado), Symarip.Más información:


GARA: Euskal punk mugimendua, ukaziotik abiatuz eraikuntza nazionalaren adibide

80ko hamarkadan Euskal Herrian izan zen fenomeno sozial garrantzitsuenetakoa, punk mugimendua, dute aztergai egunotan UEUko ikastaroetan. Lau egunez arituko dira horren inguruan Lekeition.


GARA
«Ya no quedan más cojones, Eskorbuto a las elecciones. Para vivir alegre y contento, Eskorbuto al Parlamento», zioen Euskal Herriak punk mugimenduaren barruan eman duen musika talde ospetsuenetakoak, Eskorbutok, alegia. Baina ez dira gutxi izan sona handiko euskal punk taldeak: RIP, MCD, Cicatriz, La Polla Records, Las Vulpes... Eta fenomeno sozial hori Euskal Herrian pizten hasi zela kasik hiru hamarkada igaro badira ere, oraindik ere makina bat taberna eta jaitan entzuten dira taldeok. Hain justu, punk mugimenduak Euskal Herrian izan zuen bilakaera eta berezko izaera aztertzen ari dira egunotan UEUko ikastaroen baitan.


Lekeitioko RM Azkue ikastolan hasi zen atzo saioa, UEUko udako ikastaroen baitan, «Euskal punk eta (des)eraikuntza nazionala: ukaziotik harago» izenburupean. «Ukaziotik zerbait eraiki daitekeela sinestea zail suerta daiteke, baina Euskal Herriko punk mugimendua horren adibide da», azaldu zuen atzo Josu Larrinaga soziologoak, punk mugimendua ulertaraztearren. «Punk-ak ukazioa oinarri izan arren, ukazio horretan zerbait eraikitzeko nahia ere badagoelako». Hala, lau egun emango dituzte euskal gizartea baldintzatu zuen 80ko hamarkadako fenomeno sozial hori aztertzen.


Intsumisioa, gaztetxeak...
Euskal Herrira berandu iritsi zen Ingalaterran sortutako punk mugimendua eta, gainera, izaera propioa izan zuela azaldu zuen Larrinagak.


Punkaren funtsa beti jarrera iraultzailearekin eta kontrakotasunarekin lotuta omen dago, eta hortaz, Euskal Herrian jarrera horiek heldulekua topatu zutela azaldu zuten. Gainera, herri txikietan azkar zabaldu zen, fenomeno urbanoa izan arren.


Izan ere, orduan bizi zen egoera politiko eta ekonomikoak, itzelezko langabezia tasarekin eta industrializazio prozesuarekin, izaera propioa eman zion Euskal Herrian. Orduan sortu zen soldaduska espainolaren aurkako intsumisio mugimenduaren borroka, feminismoaren eraberritzea, ekologismoaren berrindartzea -Lemoizko borrokarekin esaterako-, Euskal Herriko gaztetxeen sortze eta ugaltzea... Atzoko ikastaroan defendatu zutenez, euskal punk mugimendu horrek euskal gizartean ez ezik, euskalgintzan eta euskal nazio askapenerako mugimenduan ere eragin zuzena eta baldintzatzea ekarri zuen. Larrinagaren esanetan, ezker abertzalea nolabait mugimenduaz jabetu zen, eta mugimendu soziopolitiko hura aldatzeaz gain, ezker abertzalearen ibilbidea markatu zuela ere defendatu zuen soziologoak.

14/7/10

IZU GIROA 15. znbk

Gatazka/DDT
Nuevo numero del fanzine en euskara, y ya van quince. En esta ocasión nos deleitan con muchísimas entrevistas: Criatura, Limp Wrist, Imperial Leather, The Sulfators, Fallen, Motocross y un largo etcétera; la historia de Yo soy Julio César, reseñas de discos, conciertos y fanzines, noticias... Altamente recomendable.
52pag / 2€

12/7/10

EUSKAL ROCK ERRADIKALAREN ERAGINA TXILEN

Artikulu hau idazteko erabakia hartu eta gero, gure gertuko lagunei – guztiak ere rock txiletarrarekin lotutakoak– euskal rockaren eraginaren gaia planteatu genien, eta galdetu ere egin genien ea gure herrialdean euskal rockaren eraginik ba ote dagoen eta berau nola ematen den. Lehen galderari zalantzarik gabe erantzun zioten denek: influentzia hori existitzen da. Baina eskatu genienean azaltzeko nola gorpuzten den eragin hori, nola agertzen den, ez zuen ia inork hitzekin azaltzea lortu. Hortaz, gure esperientzia pertsonalean sakontzeko behartuta ikusi genuen gure burua, eta hiru eragin-esparru nagusi identifikatu genituen, gaur egun indarrean segitzen dutenak: eragin musikala, euskal taldeen bitartez hainbat banda txiletarrek erritmo berriak entzun zituztelako; eragin tematikoa, beren letrak desberdinak zirelako; eta industria mailako eragina, mugimendu independente bat garatzeko moduari dagokionean, izan ere, Txileko industria nazionala Euskal Herriko banda eta zigilu aunitzek zuten lan egiteko hainbat modutan inspiratu baitzen.



Pamela Gaete (Entzun! aldizkaria)


Historia pixka bat
1973ko kolpe militarra baino lehen, Txile herrialde rockzalea izateagatik nabarmentzen ez bazen ere, industria musikalak garatzea erdietsi zuen, hainbat diskoetxeri, irratsaiori eta gazte-idolori jarraipena bermatuz. 60ko hamarkadan, Beatles erreferente nagusia ziren, eta bertako arrakasta rankingak ingelesezko izen arranditsuak zituzten gaztetxoez gainezka zeuden (Pat Henry, Larry Wilson, Danny Chilean, Peter Rock, Los Ramblers…). Hauek, Estatu Batuetako zerrendetan jada entzundako hit melengak itzuli eta jendarteratu zituzten. Fenomeno honi “Nueva Ola” (olatu berria) deitu zioten. Mugimendu hau agortu zenean, rockzale gutxi batzuk agertu ziren gehiegi nabarmendu gabe. Beat mugimendua izan zuten euren inspirazio iturri eta berezko rock txiletarrari hasiera eman zioten. Kantu propioak egin zituzten, baina ingelesez interpretatuak, gutxika gaztelaniaz kantatutako abestiez ordezkatuz joan zirenak. Talde esanguratsuenak ondoko hauek izan ziren: Los Beat 4, Los Vidrios Quebrados, Los Mac’s eta Los Jockers. Beste banda batzuk – Los Blops, Los Jaivas eta Congreso–, rockaren ohiko elementuei bestelako instrumentu eta gai latinoamerikarrak gehitu zizkieten, Txileko rockari bertako pertsonalitatea ezarriz. 60ko hamarkadaren hondarrean Txilen egoera politikoa irakiten ari zen eta horri esker mugimendu musikal oso aberats bat sortu zen: “Nueva Canción Chilena”. Folklore kreoletik (criollotik) gertu zegoen mugimendu hau, baina hedadura eta salmentak “Nueva Olako” rock xaloaren parekoak izan ziren. Artista eta talde hauen letrak sozialak ziren batik bat, eta mugimenduaren baitan musikari ahaztezinak egon ziren: Víctor Jara, Inti Illimani, Quilapayún eta Violeta Parra.

Kaskoa eta fusila
1973ko kolpe militarraren ondotik, Txileko garapen musikala goitik behera irauli zen. Izan ere, bizitzako gauza hutsalenei kantatzen zietenak eta diktadurarekin sinpatia sentitzen zutenak izan ziren bizirauterik (askotan literalki) izan zuten bakarrak. 70eko hamarkadaren hasieran mugimendu rokzaleago baten zantzurik antzeman zen arren, berau segituan desagerrarazi zuten, Junta Militarrak sentitzen baitzuen txima luze eta jarrera erlaxatuko rock&rollak bazuela subertsiboa zen zerbait. 70eko hamarkadatik 80ko hamarkadaren hasiera arte, Txileko musika eszena irla bat izan zen, herrialdean gertatzen zen ia dena bezalaxe. DINACOS siglekin ezaguna zen Komunikazioen Zuzendaritza Nazionalak, emisio-edukiak kontrolatzeko xedea zuen erakundeak alegia, oso estuki kontrolatzen zituen komunikabideak. Erregimenak onartutako artisten lanak emititzeko baimena ematen zuten bakarrik. Diktaduraren kontrako musikariak “peñetan” errefuxiatu ziren halabeharrez. Peñak tabernak, kapelak, kasinoak edo sindikatuak ziren, non erregimenaren kontrako pertsonak batzartzeko aitzaki izan ziren halako topaketak antolatzen zituzten. Peñetan talde folklorikoak naiz “Canto Nuevo”-ren (hiriko kantagintza) baitako taldeak aurkezten ziren. Lehenengoek “zampoña” eta “charangoa” erabiltzen zituztenean, instrumentu horiek subertsibotzat hartzen zituen lege militarrari muzin egiten ari ziren. Bigarrenek zentsura gainditzea lortu zuten letra poetikoak erabiliz. 80ko hamarkadaren hasieran, kasetea zabaldu zen musika banatzeko formatu gisa, eta bertako fabrikek biniloak egiteari utzi zioten. Hortaz, biniloak eskuratzeko aukera murriztu egin zen. Txileko egoera ekonomikoa zela eta, biniloak ez ziren erraz aurkitzen ahal, eta zeuden LP apurrak inportaziozkoak ziren. Soilik atzerrira atera zirenek eta hiriburu handiak bisitatu zituztenek izan zuten aukera altxor diskografikoak Txilen besapean sartzeko. Musika aldizkari batzuk zeuden, baina aurretik erregimenak onartutako artistei egindako elkarrizketa arinak zekarten bakarrik, eta Txilera iristen zen gazte musika masiboa Estatu Batuetako alderdi popzaleenatik zetorren batik bat. Diskogintza erabat hilik zegoen. Horrela, existitzen ziren talde txiletarrak jatetxe txikietan edo giro ezkertiarreko kafetegietan jotzera behartuta zeuden, aukera gutxi zituzten profesionalki grabatzeko, eta are gutxiago publikoak grabazio horiek erosteko. Klandestinoak ez ziren rock kontzertuetaz ezinezkoa da hitz egitea. Prisioneros taldea heldu zen arte.

Eragin musikala: Los Prisioneros taldetik gaur egun arte
Los Prisioneros rock txiletarraren lehen banda garrantzitsua da. Itxura arrunta zeukaten hiru gazte abestiak idazten hasi ziren 80ko hamarkadan. Inoiz ez zuten diktaduraren kontra zuzenean idatzi, baina garaiko gizarte arazoak islatu zituzten (lan mundua eta gazteak, Latinoamerikako egoera, industriaren gelditzea eta abar). “Elvis, sacúdete en tu cripta, ‘cause we are sudamerican rockers” (Elvis, zure kriptan astindu, Hego Amerikako rockerrak garelako) zioten We are Sudamerican Rockers abestian. Letra sinple hauek, The Clash-en pareko soinuez lagundutakoak, diktaduraren aurpegiaren kontra jaurtikitako askatasun oihu bat zirela sinistu zuen gizarteko sektore handi batek. Baina The Clash ez zen izan Los Prisioneros taldeak onartu zuen eragin bakarra. Arestian aipatu dugun moduan, 80ko hamarkadan zehar, Txilen oso zaila zen atzerriko musika erosi ahal izatea. Pribilegiatu gutxi batzuek bakarrik, normalki klase altukoak, eskuratzen ahal zituzten diskoak. Aitzitik, Los Prisioneros taldekoek atzerriko materiala euren eskura izan zuten, beren managerrak inportaziozko disko-denda aitzindaria zabaldu baitzuen 1981ean: Fusión. Denda honen bitartez, Los Prisionerosek bi talde ezagutuko zituzten, bi talde ezinbestekoak euren ondorengo garapen liriko eta musikalean: La Polla Records eta Kortatu.La Polla Records bere letra zuzen eta bizkorrengatik eta Kortatu bere skarengatik, Irungoen gisako ska egiten hasi baitziren Los Prisioneros, The Specials taldea ezagutzen bazuten ere. Aipatutako eragin hau ez da kapritxozko ondorio bat. Los Prisionerosek, Txileko rockaren talderik inportantenak, hainbat elkarrizketetan euskal bi banda hauenganako zaletasuna aipatu zuten. Eta honek beste ondorio bat ekarri zuen: La Polla eta Kortaturen eragina ez zen bakarrik taldearen sorkuntza propioetan entzuten, baizik eta gogokoenen artean aipatze hutsak euskal talde horiek lehen eskutik ezagutu nahi izatera bultzatu zituen Los Prisionerosen jarraitzaileak. Jarraitzaile hauen artean, beste pertsonai ezinbesteko batzuk zeuden, eta hauek uzta bilduko zuten. Horrela sortu zen, esaterako, Los Miserables punk taldea. Los Miserablesek La Polla eta Kortaturen eragina jaso eta onartu zuten. Hasieran euskal talde bien hainbat kantu grabatu zituzten. Pieza hauek beti eskatu izan dizkiete beren zuzenekoetan eta publikoak batera kantatu izan ditu. Los Miserables 90eko hamarkadako punk talde masiboena eta diskoetan joriena bilakatuko zen, eta, bide batez, beste banden eragin iturri bihurtu ziren.

Kezken bozgorailuak
Txileko egoera zela eta, beharrezkoa zen gazte gehienek sentitzen zutena barreiatuko zuen megafono bat aurkitzea eta zer hobeagorik horretarako, hizkuntza propioan kantatutako musika baino? Horrela, 80ko hamarkadaren erdialdean, musikariak beraiek izan ziren RRV-aren influentziaren zabaltzaile, euskal banden grabazioak entzuteko aukera pribilegiatuta izan baitzuten. Publikoari talde hauen izenak ezagutzera eman zioten eta bertsio batzuk grabatuz kantu horiek zaleen eskuetan jarri zituzten. Alex Zapataren La Voz en los Ochenta. Nuevos estilos al baile izenburuko Historiako Lizentziaturako tesian (Txileko Unibertsitate Katolikoa), zera irakurri ahal izan dugu: “Hamarkadaren bukaeran Caos, Anarkía, Los KK Urbana, Vandalik, Fiskales Ad-Hok eta Los Miserables gisako taldeak agertzen dira jarrera zurrun, zakar eta primitiboarekin eta gai ihardukitzaile eta politizatuekin. Banda hauetan nabari da jada euskal rock erradikalaren influentzia eta beste talde hispanoenak, zeinek punka borrokarako banderatzat zeukaten: La Polla Records, Eskorbuto, Kortatu, Basura, Siniestro Total eta abar…”. Handik gutxira beste hedatzaile batzuk agertuko ziren: irrati programa alternatiboak, 80ko hamarkadaren hasieran emititzen hasi zirenak eta orduz geroztik iraun dutenak. Hasieran ezagunena Melodías Subterráneas izan zen, irrati unibertsitario batetik emititzen zena. Bertako esataria Madrilen bizi izan zen eta RRV-ko biniloak ekarri zituen handik. Gero, Pogo ezizena zeukan musikaria gehitu zitzaion, hau ere Espainiako Estatutik zetorren euskal rockak kutsatua, kasu honetan, Eskorbutoren ildotik. 90eko hamarkadaren hasieran, Próceres Sudakas izeneko irratsaio polemikoak (FM-n emititzen zena) euskal taldeen emisioari ekin zion berriro. Programa hau zentsuratu ondotik, Proyecto R izenpean jarraitu zuen, oraingo honetan AM frekuentzian. 90eko hamarkadaren erdialdera, RadioKaos (urte batez FM-n eta beste biz AM-n) euskal rockaren azken berriak barreiatzen segitu zuen, publiko txiletarrari Skunk edo Betagarri gisako izenak ezagutaraziz. Modu honetan, euskal musika taldeek, bereziki euskal rock erradikalaren barruan sartzen diren horiek, Txileko rock bandengan eragin ukaezina izan dute eta izaten segitzen dute. Are gehiago, punk rockaren kasuan esan dezakegu euskal taldeak errekonozimendu gehiago dutela Txilen mugimenduko banda alternatibo esanguratsuenak baino, beren ingelesezko lelo likatsuekin. Genero honetako kontzertuetan ohar gaitezke horretaz, non Kortatu, La Polla Records edota Sociedad Alkoholika taldeen “polerak” (kamisetak) ikus daitezkeen eta talde horien bertsioak entzun. Zale hauei galdetzen badiegu, harro gogoratuko dute euskal taldeek Txilen emandako kontzertu gutxi horietako bat ikustera joan zirela.

Gaien gaineko eragina: ideologia eta musika
Eragin ideologikoari dagokionean, Txilen ezagutu izan den RRV-ak punk ingelesak agertzen duen antzeko dikotomia planteatzen du: alde batetik Sex Pistols eta sistemaren kontrako jarrera Anarkiaren goiburupean eta bestetik The Clash, jarrera ezkertiar erradikala agertzen duena. Hemen, Txilen, La Polla Records anarkiaren alderdian sartzen da. La Pollaren letrak kontzeptuen definizioen nolabaiteko iparorratza dira. Kortatu berriz, aldarrikapenezko talde politikotzat hartzen da. Kortaturen bitartez, eta taldeak gaztelaniatik euskarara egindako aldaketari esker, Txilen euskaldunen hizkuntza ezagutzen da, eta Euskal Herriko independentziaren aldeko errebindikazioa, beste gai batzuen artean. Gainera, hainbat gazte maputxek euren berezko aldarrikapen prozesua ulertzeko eta antolatzeko modu berriak aurkitzeko lagundu izan du honek. Alvaro Arroyo, Jesahel Cisternas eta Jorge Varas egileen Rock Chileno en la década de los 80’s. Memoria de Periodismo liburuak (Andrés Bello Unibertsitate Nazionala) zera dio: “Punk nazionalaren erreferente zuzen bat La Polla Records taldea buru zuen mugimendu espainiarrean aurkitzen da. Txilen “movida” garatzen ari zeneko ia sasoi berean sortu zen talde hau Penintsula Iberikoan, baina bere eragina musikari txiletarrengan berealdikoa izan zen. Talde honek erakutsi zuen gaztelaniaz kantatzen ahal zela letrei kutsu soziala eta askotan sistemaren kontrakoa emanez, taldearen jarraitzaile gehienek ulertzen ahal zituztenak eta gainera horiekin identifikatzen ahal zirenak”. Dikotomia hau Txileko taldeen artean agertu zen baita ere: gure herrialdeko punkean bi erreferente nagusi sortu ziren: alde batetik Fiscales Ad-Hok, sektore anarkistekin lotuagoa zegoena eta, bestetik, Los Miserables, Txileko ezkerrarekin lotutakoa. Ez dago soberan gogoratzea Txilek Latinoamerikako diktadurarik bortitzenetako bat bizi izan zuela 17 urte luzetan. Horregatik, pentsatzen zuena ez esatera ohituta zegoen gazteri batentzako nobedade bat izan zen kausa diferenteekin konprometitzen ziren taldeak ezagutzea. Kopiatu beharra zegoen borroka modu bat ziren. Bestalde, RRV-ko taldeen eskutik ezagutu zen Txilen okupazioaren esperientzia. Praktikan jarri zen eta eraikin batzuk okupatu ziren, kultur zentro hasberri batzuei hasiera emanez, hala nola La Casita, La Casa Embrujada eta La Marraqueta, gaur egun guztiak hustuta daudelarik.

Industriaren eragina: biniloa, kaseteak, kontzertuak eta grabazioak
Txileko eszena independentean euskal diskogintzaren garapena sinpatiaz begiratu izan da eta baita inbidia pixka batekin ere. Izan ere, harrigarria da hiru milioi euskal biztanlez osatutako merkatu batean diskoetxeek bertako taldeak lagundu ahal izatea. Txilen, esaterako, 15 milioi biztanlerekin, atzerriko taldeen salmentei esker bizirauten du disko industriak. Diskoetxeei dagokienean, Santiagoko Alerce zigiluak Oihukaren adibidea jarraitu zuen eta grabazio estudio propioa muntatu zuen. Horrela, bere independentzia bermatu zuen eta 70. hamarkadaz geroztik zigiluek estudioak ez izatearen ohitura/tradizio kaltegarriarekin hautsi zuen. Bestalde, estudioko backline-a inplementatzea, Txileko estudioetan inoiz erabili ez zen modalitatea, euskal zigiluetatik hartu zen baita ere, Gor-en esperientzian inspiratuta. Argitarapenei dagokienean, 90eko hamarkadaren erdialdera La Polla Recordsen diskografia argitaratu zen modu ofizialean eta gero Kortatu eta Negu Gorriaken banaketari ekin zitzaion. Hori, hala ere, ofizialtasunezko tramite bat baino ez zen izan, talde hauen diskoak birgrabatutako kasete formatuan han hemen ibili baitziren, atzerrira joandako jendeak ekarriak. Bestalde, euskal talde desberdinen inportazioak jarraipenik izan du hainbat banatzaileren eskutik. Horiek, truke edo erosketa sistema baten bitartez, dendetako merkatu nazionala talde hauen materialarekin hornitzen dute. Ekoizle independenteei dagokienean, Alerce zigiluak aurrekaria ezarri zuen Txilen RRV-ko banda baten lehen kontzertua antolatu zuenean: Negu Gorriak taldearena. Hasiera izan zen, eta orduz geroztik hainbat ekoizlek beste banda batzuen kontzertuak antolatzen jarraitu dute. Bi saiakera bertan behera gelditu ondotik, 1997an La Polla Records Txilera etorri zen lehen aldiz. Topo ekoiztetxeak antolatu zuen kontzertua. Esperientzia hori beste bi alditan errepikatuko zen. Hiru emanaldi hauetan publikoak kontzertu-guneak leporaino bete zituen eta oraindik esperientzia ahaztezin bat bezala gogoratzen ditu hainbatek emanaldi hauek. Latitude hauetatik etortzera animatu da Fermin Muguruza behin baino gehiagotan, Dut-ekin lehendabizi (1998) eta Kontrabandarekin ondoren. Kontzertu hauek ezaugarri komun bat badute: berauek antolatzeko modua. Kasu guztietan, estiloko jarraitzaileek hartu dute bere gain produkzioaren ardura. Jarraitzaile hauek euskal taldeei dieten sinpatia dela kausa, kontzertu masiboak antolatzeko modua ikasi dute, baina beste kontzertu batzuk antolatzeko proposatu dietenean, erantzuna ezezkoa izan da, euren interesa ekonomikoa baino pertsonala delako. Bestalde, industria mailan, Euskal herrian egindako produkzio musikalen kalitatea erreferentziatzat hartzen da. Hogei urtetan, ekoizpen horiek hobetzen joan dira ehuneko ehunean profesionalizatzeraino.

Eta orain zer?
Gaur egun, rock talde bat muntatzen dutenen artean, halako tradizioa mantentzen da, zeinari kasu eginez, La Polla Recordsen kanturen bat bertsioneatzeko obligazioa dagoen. Kontzertuetara euskal taldeen “polera” hoberenekin joatea ohikoa da eta Santiagoko merkatalgune alternatiboenetako dendetako erakusleihoetan Sorkun edota Dut artisten diskoak aurki daitezke. Lan hauek (klasikoei gehituta) Txileko musika eszena indargean eragin positiboa dakartzate. Influentzia hau ezabaezina da jada, arestian aipatu dugunez, elur pilota bat bezala handitu delako, euskal taldeen eragina jaso duten artistek beste talde batzuk eragin dituztelako eta industria mailan erreferente garrantzitsua bihurtu delako eragin hori. Honek bere horretan jarraitzen badu, rock txiletarrak euskal rockaren eragin zuzena jaso duela erantzunen dute gure lagunek. Influentzia hori gorpuzten duten ezaugarriak eta testuingurua zeintzuk diren esan ahalko dute, baina!

11/7/10

Conciertos antifascistas en Madrid


MADRID SUR ANTIFASCISTA
Viernes 16:
Roycer + B Boy Crow + Kerubyn + DJ Wizotneck + Non Stop.

Sabado 17:
Protervia + NxPxI + Grupo por confirmar.





STREET MUSIC FESTIVAL
Viernes 23 Julio a las 23:00 en CarabanchelC/ Cuclillo Nº 6, Oporto.
Adversion + Protervia + RPG 7
8€

10/7/10

Musika gurtzen eta egurtzen

Ritxi AIZPURU musika argitaratzailea
GARA
Sarri erabili ohi den esaldia da «musika honek ez du inor ezaxolati uzten, musika edo musikaria gorroto duzu edota guztiz maite duzu». Maiz ez dago erdibiderik, zeharo gurtu edo goitik behera egurtu. Baina bada inor diona «musika honek berdin dit» eta ez du bere jarrerarik adierazi nahi, bost axola dio. Hiru jokabideak ohikoak dira, baita kazetari profesionaletan ere. Gurtu, egurtu, bost axola. Jarrera kritikotik ezer gutxi duten erakusle diren bideak dira. Norberak erabakiko du noraino eraman nahi dituen bere burujabetasun ezaren indar suntsitzaileak. Musikariei doako egurra emateak ekar dezake bumeran efektua, eta, inoiz, egur banatzailea den kazetariari etorri zaizkio odolkiak ordainetan; ezagunak dira egurtuak izan diren kazetarien izenak. Musikariek nahiago dute, hala eta guztiz ere, gurtuak izatea egurtuak izatea baino. Musikariek, ordea, jakin beharko lukete kritiken digestioa itxurosoki egiten, baina ez da arruntena horrelako musikariak aurkitzea. Musikariak horren kontzientzia izan beharko luke. Musikariak elkarrizketa batean erantzuten duenean «askok gorroto dute nire musika, baina egin behar dudan musika egin dut», musikari umatu baten aurrean geundeke. Baina musikariei kultua izatea iraingarriagoa da, kulturalki arbuiagarriagoa, nahiz eta, sarri artista biziki kontent bada ere. Artista bati kultua adierazten zaionean eten egiten da kantuak izan dezakeen komunikaziorako tresna eta bizitzaren osotasunari izkin egiten zaio. Kantuek izan dezaketen eragina edo eraginkortasun nagusia pertsona batetik (artista) bestera (entzule) bizitzaren osotasuna komunikatzen saiatzea da. Artista gurtzen duenak fideismoaren jarrera du, sinetsi egin behar da eta horrekin nahikoa da, ez da erabili behar arrazonamendurik, dena soberan dago, sinestea nahikoa da. Gurtzen denean aho betean sinesten da eta ez dago zirrikiturik artistaren alde kritikagarririk ikusteko. Artistaren mezua beti egia dela pentsatuko du eta horrek kultu hori ezjakin, ezikusi bihurtzen du. Kultuak pentsamenduaren eraikuntza kartzelazalea baino ez dakar, adimena ezabatuz, ez dago denborarik galderak, zalantzak eta hausnarketak egiteko, dena soberan baitago. Gurtza morrontzaren aldeko pentsamendua da. Kritikak kultua apurtu behar du demokraziaren agintezalearen gainetik egoteko. Benerazioaren ukapenetik sor daiteke kanturik iradokitzaileena, sortzaileena.

6/7/10

EHZ: Heletak musika bizi-bizian sentitu zuen

Ostiral gaueko emanaldi guztiak bertan behera gelditu eta gero, atzo iritsi zen Heletara zuzeneko musikarekin gozatzeko ordua. Musika taldeak grinatsu aritu ziren, zuzeneko musika gertutik sentitu eta bizi nahi zuten milaka lagunen aurrean.


Kronika Euskal Herria zuzenean festibala
GARA


Azkenean iritsi zen Heletara zuzeneko musikaz gozatzeko garaia. Ostiral gaueko emanaldiak bertan behera gelditu eta gero, musikazaleak anplifikadoreen indarra gertutik sentitzeko irrikaz ziren. Gaueko hamarretan agertu zen Izia musikaria agertoki handiaren gainean. Gitarraz, bateriaz eta baxuaz osaturiko taldeaz eman zion hasiera emanaldiari, rock sutsuko sesio bat abiatuz. Aita musikaria izaki, txikitatik ezagutu ditu agertokiak, eta rock musikaz hazi eta hezi da. Alta, musika sorkuntza berezkoa duela eta erritmoa ariman duela erakutsi zuen Heletan. 19 urte besterik ez dituen arren, bizitza osoa taula gainean eman izango balu bezala aritu zen, gitarra soinean, rocka, itxuraren gainetik, jarrera bat dela aldarrikatuz. Ahots ederraz behar zenean, edota urratuaz kantuak horrela eskatzen zuenean, Iziak arima utzi zuen agertoki gainean.


Bizardunen festa
Agertoki txikian euskal musika taldeak aritu ziren bata bestearen atzetik gaua osoan. Zea Mays taldeak ireki zuen bidea taldearen diskografia osoari errepaso txiki bat emanez eta ordubeteko saioa eskainiz. Aukeran, goizegi jo behar izan zuten, ikusleak gerturatzen ari baitziren artean.


Bizardunak taldeak bestelako musika ekarri zuen larunbat gaueko afitxera. Zalantzarik gabe, azken urte honetako ezustekoa izan da nafarrena. Laster izango dute disko berria kalean eta, hortaz, kantu berriak entzuteko aukera izan zen. Ohiko duten moduan, entzuleak zirikatu zituzten etengabean, taula gainean behean bezain giro festazalea sortuz.


Gose ere Heletan izan zen. Bideo irudiekin lagunduta, trikitiari su eman zioten, gitarra zorrotzak eta elektronikaren zertzeladak dituzten kantuak joz. Ohikoa duten moduan, Hertzainak taldearen moldaketa bat egin zuten, Goseren irabiagailutik pasata. Betiko legez, Ines Osinaga jende artera hurbildu zen behin baino gehiagotan, zirikatzaile, ikusleen konplizitatearen bila. Soinu arazo dezente izan zituzten, eta ez zien asko lagundu Rinocesore taldearen atzetik jotzeak ere. Hala ere, emanaldi polita eskaini zuten.


Errinozeroaren dantza
Gaua aurrera zihoan eta Rinocerosek argi ikusgarri eta bideo proiekzioz bete zuen agertoki handia. Musikariak jantzi zuri eta beltzez agertu ziren taulan, eta ordubete inguruko emanaldian zenbaiten lankidetza ere izan zuten. Elektronika eta rocka inork bezala nahastu duen biko frantziarrak emanaldi ederra eskaini zuen, eta tartean bitan azaldu behar zuten oholtzara kantu gehiago jotzera. Rinoceroseren formulak ongi funtzionatzen du eta oraindik zaleak erakartzeko gai dira.


Berri Txarrak taldea izan zen agertoki handian jo zuen euskal talde bakarra. Lekua irabazia dute zinez, eta maila altuan daudela erakutsi zuten gitarra riff bakoitzean. «Payola» diskoan oinarritu zuten emanaldia eta horiekin batera taldearen kantu esanguratsuenak entzun ahal izan ziren. Hirukoak harreman estua du EHZrekin, eta alde horretatik, ugariak izan ziren jaialdiaren aldeko aldarriak.


Gaua amaitzeko, The Subs taldea aritu zen Urbeltzeta gunean. Oraindik musika gosez zirenak gaueko azken taldea ikusteko bat egin zuten diskoteka itxura hartu zuen zirku karpa azpian, eta ordu txikiak arte luzatu zen dantza.

4/7/10

La Fiscalía de Catalunya emprende una investigación, para identificar a las autores de la llamada "música RAC".

El fiscal contra la Discriminación, detecta más delitos en webs y redes sociales

INFO SARE ANTIFAXISTA
Barcelona * Paisos Catalans

El fiscal de Catalunya contra la Discriminación, ha advertido del aumento de delitos xenófobos, racistas, sexistas, homofobos y de apoligia del nazi-fascismo registrado en los últimos años a través de redes sociales y páginas web españolas, lo que ha provocado incluso un toque de atención de las autoridades europeas.

En los últimos años se está produciendo un paulatino incremento de los delitos de incitación al odio y la discriminación a través de Internet y de algunas redes sociales, como Facebook, que en 2009 fue objeto de una investigación judicial impulsada por la Fiscalía de Catalunya, porque un grupo social utilizaba esta red para incitar al odio contra los homosexuales.

La propia Unión Europea ha expresado en un informe su preocupación por el incremento en el estado español de páginas web que difunden la doctrina del odio racial.

El propósito de perseguir los delitos de xenofobia en todas sus manifestaciones ha llevado a la Fiscalía a emprender una investigación, en colaboración con los Mossos d'Esquadra, para identificar a las autores de la llamada "música RAC".
Las letras de ese estilo de música, auténticos panfletos de la ideología nazi, deben ser perseguidas porque "sirven para calentar los ánimos" de los que después llevan a la práctica agresiones xenófobas o con ánimo discriminatorio, una tendencia a la que la crisis económica ofrece un terreno abonado.

Memoria del área de delitos de discriminación e incitación al Odio del Tribunal Superior de Justicia de Catalunya.

En 2009 la Fiscalía abrió 15 diligencias en Catalunya por delitos de discriminación y se contabilizaron 48 hechos de ese tipo.En el 2008 la mayoría de esos hechos se trataron como delitos contra la integridad moral, otros 19% eran lesiones y un 5% negación de prestaciones o servicios por motivos xenófobos u homófobos.

La memoria de la Fiscalía constata distintos casos de agresiones físicas con una única motivación discriminatoria, el propósito de menoscabar la dignidad de otras personas por el hecho de ser diferentes.